Onderwerp: ZF Pinkstertrip 2014 extended

Een half uurtje met bus 19 naar Edinburgh en dan nog een zelfde tijdje met de Airlinkbus 100 naar het vliegveld, en daar zit ik dan, met een broodje, cappucino en de July uitgave van Yachting World, te wachten op mijn EasyJet vlucht naar Schiphol.



Ik heb een meer dan leuke anderhalve week gehad aan boord bij Noreen, de trimaran van Roos en Gary. Eerst de ontmoeting met de andere engelandvaarders in Ipswich, het onveilig maken van Isaac's en daarna de zeilen omhoog voor nog een weekje naar het Noorden. Ook Jos en Lilian van de catamaran Twilight Zone gingen die kant op. Alsmede Sunday, maar die ontmoeting blijft nog beperkt tot de ontdekking van zijn toplichtje, dat aan stuurboord voor door de nacht priemde.

De verschillende fasen in onze tocht naar het Noorden hebben mij wel regelmatig in gedachten bij hem aan boord doen verplaatsen. De van alle gemakken voorziene en razendsnelle Noreen is toch een ander platform dan die van Sunday, die notabene ook nog geheel CO2 vrij vaart. Uiteindelijk gaat het om de zee, het vele water om ons heen, dat voor iedereen gelijk is. Afgezien van een lastige periode met mist ben ik er van overtuigd dat ook aan boord van Sunday het genieten daarvan met een hoofdletter G wordt geschreven. Hoewel, die mist van een paar dagen geleden, of andere ongemakken en zorgen, horen ook bij dat avontuur. Misschien is G niet de juiste uitdrukking daarvoor en is het meer de T van tevreden of de V van voldoening.

Dames en Heren van het ZF, Lilian en Jos en in het bijzonder Roos en Gary, hartelijk dank voor het aangenaam verpozen

Ik heb Roos en Gary beloofd een verslag van onze tocht te schrijven. Dat zal verschijnen op deze plek, dus stay tuned.

Was getekend,

HotLips

Jammer, dat ik je niet meer heb getroffen vanochtend.
Een goede vlucht gewenst en wel thuis!

Lilian

sst schreef : Yep, net gemist. Fijne vakantie nog.

ZF Pinkstertrip 2014 extended, Donderdag 5 Juni, 7.00 uur

Ik heb aangemonsterd aan boord van Noreen, de trimaran van Roos en Gary.

We vertrekken al vroeg vanuit de Parkhaven in Lelystad. De koers richting Amsterdam is nog net bezeild en volgens de gribs is dat nog maar tijdelijk. In de loop van de ochtend zal de wind naar het ZW ruimen en daar gaan we niet op wachten.

Elke ochtend rond dit vroege tijstip rijdt ik over de Oostvaardersdijk naar Almere. Heel soms passeer ik dan een jachtje dat in een andere wereld zijn weg over het water volgt. Wat benijd ik zo’n schipper dan op dat moment. Nu kijk ik vanuit die andere wereld naar de voortjakkerende auto’s op de dijk. Nou ja, jakkeren, de inhalende auto’s hebben vermoedelijk nog niet voldoende aan de schatkist hoeven doneren om de maximum snelheid van 80km/hr serieus te nemen. Ik heb nog ruim één jaar te gaan om wat dat betreft weer van onbesproken rijgedrag te zijn.

Heerlijk, laat ze maar flitsen, even geen werk maar anderhalve week zeilen waarvan alleen vaststaat dat we Zaterdag in Ipswich zullen zijn. De bestemming daarna is nog onzeker en kan zowel in de Noord als in de Zuid liggen. Mij maakt het niet uit en ik laat mij meevoeren in deze eerste uren onder zeil. Thuis komen is van later zorg.

We zeilen volgens het spoorboekje van de gribs. De wind gaat ruimen juist daar waar het wel handig wordt om het zeil door de motor te vervangen. Met een beetje gas bij redden we de opening van de Schellingwouderbrug nipt en daar achter staan de sluislichten van de noordelijke sluiskom van de Oranjesluizen al uitnodigend op groen.

Dat gaat lekker vlot zo.

Op het IJ is het op dit tijdstip nog vrij rustig. De verschillende pontjes varen ons niet in de weg en wij motoren door naar IJmuiden. Inmiddels is wel duidelijk dat we vandaag geen zee meer gaan zien. Het waait W hard, maar de vooruitzichten voor vrijdag zijn gunstiger. Het heeft niet veel zin om nu door te bikkelen terwijl ons op vrijdag een mooie overtocht wordt beloofd.



Afgemeerd in Seaport Marina IJmuiden vragen we ons af hoe het de bootjes in de SSR vergaat. Dat antwoord laat niet lang op zich wachten. Diverse “Small Ships” liggen bij elkaar aan de steiger en in de namiddag komen er nog meer bij. De omstandigheden buiten zijn heftig en de schippers die hebben moeten besluiten om terug te keren naar IJmuiden dwingen respect af. Stel je eens voor, zo lang naar toegeleefd en dan na een paar uur onderweg te zijn besluiten dat terugkeren voor schip en bemanning de enig juiste beslissing is. Dat is zeemanschap.

Dan horen we ineens een Mayday op Ch16. Vlak voor de Zuiderpier heeft een zeiljacht haar roer gebroken. De gespannen stem aan de marifoon laat er geen twijfel over bestaan dat ze snel hulp nodig hebben. Dit is toch echt een hachelijke situatie en de redding mag niet lang op zich laten wachten. Ik versta Titanic als bootnaam en negeer de toepasselijke gedachte daarbij. In de spanning van dat moment is niet helemaal duidelijk welke Zuiderpier nu bedoeld wordt, die van Scheveningen of die van IJmuiden. Een ander schip ergens aan de steiger in Seaport IJmuiden brengt uitkomst. Hij herkent de naam van het ongelukkige scheepje en bevestigd de kustwacht dat het om de Zuiderpier van IJmuiden gaat en dat het een terugkerende deelnemer van de SSR is. Reddingsboot Koos van Messel stuift de haven uit en levert het scheepje met bemanning een half uurtje later veilig en wel af aan de KNRM steiger.

Het kleine gele bootje blijkt niet Titanic te heten maar Taai Bennik. Nou ja, what’s in a name, dat geldt in ieder geval niet voor haar roer.

Ongeveer tegelijkertijd is er nog een ander jacht in nood. Het gaat om de Julia en deze drijft met gebroken mast in de branding bij Zandvoort. Ook deze bemanning is rustig maar gespannen en verzoekt om spoedige hulp. De professionele stem van de kustwacht stelt gerust en maant de bemanning toch vooral aan boord te blijven en geen acties te ondernemen die de veiligheid in gevaar kan brengen. Ze worden op de hoogte gehouden hoelang het nog duurt alvorens redding nabij is en worden even later behoed voor een stranding door het adequaat optreden van de mannen van de KNRM.

Ondertussen zijn er nog slechts enkele SSR-ers onderweg naar de UK, waaronder Sunday. Petje af voor al deze bikkels, het stront waait hier in IJmuiden nog steeds van de dijk en op het strand wordt je gezandstraalt.

Vrijdag, 2e dag.



We zijn al bijtijds onderweg en het beloofd een mooie bezeilde tocht naar de overkant te worden. Het wordt mijn eerste zomerse dag van het jaar. Niet dat er geen eerdere warme dagen zijn geweest, maar deze zijn aan mij voor bij gegaan en besteed aan de bouw van mijn F39 trimaran. Ook Noreen is een trimaran en ik bouw zegmaar de MK2 versie van Noreen, een ontwerp van de Nieuw Zeelander Ian Farrier. Het was ook Farrier die mij in contact heeft gebracht met Roos en Gary, de vaste bemanning van Noreen en die haar ook zelf hebben gebouwd.

Hoewel Gary mij destijds ernstig heeft afgeraden om de boot zelf te gaan bouwen krijgt hij van mij toch de twijfelachtige eer mijn Go-No-Go momentje te hebben doen doorslaan naar een Go beslissing. Dit ondanks zijn betoog tijdens een zelfbouwsymposium van de CTC, waarin hij o.a. vertelde dat het werken met zo'n potje narigheid (epoxy) toch wel ver af staat van de ambachtelijke scheepsbouw. Later heb ik nog even een dag mogen assisteren bij het lamineren van de hoofdromp en dat gaf de definitieve go om met mijn eigen bouwproject te starten.

Deze eerste zomerse dag breng ik gedeeltelijk door op het wingnet van Noreen. Niet steeds bewust, want zo’n soepel net is de ideale plek om in dromenland gewiegd te worden. Achteraf niet zo heel slim.

Maar dat volgt later.

Een Guard Ship op bewakingsmissie van een nog onzichtbaar veld windmolens in aanbouw, maant ons om onze koers 50 graden naar het westen te verleggen daar wij anders het werkgebied in zullen varen. De man is duidelijk geen zeiler en wil niet snappen dat wij niet recht tegen de wind in kunnen varen. Van enige activiteit is geen sprake en in de verste verte is helemaal niets te zien. Nou ja, de volgende overstag manoeuvre laat de marifoon zwijgen en wij verlaten zijn virtuele territorium.

Later op de dag kunnen we kunnen we nog een tijdje voor de wind afkruisen. Wow, wat loopt dit schip toch mooi.



Zaterdag, 3e dag

Met zo'n 15 knopen en rollende golven stuiven we op een nog donker Harwich af. De schipper vindt dat het wel wat minder kan en besluit wijs het grootzeil te strijken. De snelheid halveert en alles-onder-controle onder fok alleen naderen we de aanloop van Harwich. Het is een uur of 5 in de ochtend dat ik mijn kooi op zoek, waarna ik al snel droom dat iemand van het ZF zijn woorden in daden omzet en met een kettingzaag niet de steiger maar onze boot door midden staat te zagen….

Hoe toch zo'n post uit het ZF in mijn droom kan belanden, maar wacht nu even, het is echt, horen en zien vergaat en ik vlieg rechtop om slechts te realiseren dat het de ankerketting is die uitloopt. Ik lag met mijn hoofd tegen de kettingpijp en de composiet klankkast waarin ik lag te slapen zorgde voor de realistische beleving.

We liggen net voorbij Harwich in een bocht van de Orwell voor anker, ff lekker slapen alvorens door te tuffen naar Ipswich.

In Ipswich is de kopsteiger keurig gereserveerd voor Noreen en ons touwtje wordt door Hans (Sy helios) aangepakt. Velen zijn al eerder aangekomen en het is een prettig weerzien met bekenden en nieuwe gezichten. De mannen van de Ruby liggen op een strategische plek (je kunt ze niet missen) en hebben veel te verhalen. Waarover elders op dit forum meer. Met de bemanning van de Windfall en Twilight zone genieten we van overheerlijk Thais dat door Lilian van de Twilight Zone speciaal voor ons is geselecteerd. Lekker hoor. Daarna naar Isaac's, waar het ZF gezelschap tot in de kleine uurtjes gezellig zit te zijn.

Tot zover helaas nog niet veel fotos. Van Ipswich zijn wel volop fotos te vinden in de verslagen van anderen in het draadje Pinkstertrip 2014.

In het vervolg maak ik het goed.

………. Wordt vervolgd ……….

Mooi verhaal! Meer!

Een mooi vlot verslag, het leest lekker weg.
Bedankt.

fijn verslag Noballast. ik heb het met veel plezier gelezen.

Erg leuk verslag, goed geschreven !

De titanic en kettingzaag daar heb ik hartelijk om gelachen

SST, iets minder foto's per posting plaatsen.

Op weg van Edinburgh naar Anstruther.Speciaal langs de kust om eens te kijken of daar leuke plekjes zijn. Ellie leuk ons wel een mooi plekje,In werkelijkheid mooi maar zonder telelens maar matig te zien.

[attachment:1]20140616_155943.jpg[/attachment]







Anstruther bij aankomst en later droogvallend. Altijd wel spannend.Eenmaal droogvallend is er geen weg meer terug.

Even wat rond geslentert. Best wel pittoresk. Later tot 22.00u zitten barbequen. De eerste uren was de zonnetent nog nodig! En dat in Schotland.
De makrelen die we in Edinburg hadden gekregen smaakte goed.

Tegen de avond aangekomen op Holy Island. Een serene rust.

Onze passagier vaart altijd tevreden mee.

Henny, leuk zo,n verhaal terug te lezen. Heb er direct weer zin in.

afgezien van de verslagen: Die taaibennik kwam ik denk ik iets van 20 jaar geleden al een keer tegen op zee en ik vind t nog steeds een enorm leuke naam. Benieuwd waarom dat roer t heeft opgegeven.

De schipper van de Taai Bennik (die niet heel veel meer dan 20 jaar zal zijn) vertelde, dat die Victoire V24's ( dat is het namelijk) bekend stan om de roerproblemen, maar dat hij er zelf tot nu toe geen last van had gehad.
Wat er stuk was: de onderste vingerling van het roer was losgetrokken uit het roer, voor zover ik heb gezien. Daarna heeft hij een tijdje rondgezeild met een half bengelend roer, totdat tot z'n opluchting de bovenkant ook loskwam: daardoor kon hij vervolgens zijn aanhangmotortje gebruiken om een beetje te sturen.
Als je het verhaal zo op de steiger hoorde, is die naam wel terecht: redelijk nuchter onder iets wat ook best vervelender had kunnen aflopen: hij heeft op 500 meter van de pier gezeten bij zuidwest zes... En vrijdag is hij (zonder roer) naar huis gevaren via het Noordzeekanaal.

Laatste oproep: heeft er nog iemand sfeer foto's van isaacs of foto's van in de haven?

4e dag.

De echt vroege vogels zijn al weg. Waaronder Harry. Verrassend kwam hij gisterenavond laat alsnog Isaac’s binnen stappen na aanvankelijke twijfel wegens tijdgebrek en weersverwachting. Erg leuk en sportief. Vannacht terug naar de boot brachten we nog een bezoekje aan zijn nieuwste mijlenmaakster, heel fraai, een goed passende eenheid die twee, zo lijkt het.

Wij kruisen de Orwell af richting zee. Het is leuk om te ervaren dat we de andere motorende scheepjes goed bij kunnen houden. Als we Harwich naderen wordt de River Orwell wat weidser en krijgt de wind meer vrij spel. We kunnen daardoor wat langere slagen maken en laten nu ook de motorende scheepjes definitief achter ons. Zo te zien maakt de bemanning van de Windfall mooie foto’s van de zeilende Noreen. Ik ben benieuwd.

De wind zit in de Zuid en blijft daar ook voorlopig. Eenmaal buitengaats neemt de stuurautomaat Noreen op een Noordelijke koers mee. Dan komt er uit de marifoon een mayday relay van de kustwacht. Er heeft een aanvaring plaats gevonden tussen een zeiljacht en een baggerschip. Van de twee koppige bemanning wordt er nog 1 vermist. Uiteraard denken we meteen aan onze ZF-ers en wie daarvan met zijn tweeën vaart. De Windfall is weliswaar een kandidaat maar kan het niet zijn, want die zat vlak achter ons. Il cigno komt met dezelfde vraag en kunnen we hiermee ook geruststellen. Aan stuurboord in de verte zien we de schepen die een zoekactie naar de vermiste zeiler uitvoeren. Er boven hangt een helikopter.

Terwijl wij hier in alle comfort en gemak van onze hobby genieten wordt op nog geen mijl hiervandaan een actie op leven en dood uitgevoerd. Onwillekeurig denk ik terug aan een nacht nu 19 jaar geleden. Ik weet dat nog zo precies omdat tijdens die vakantie in Zuid Bretagne de misselijkheid bij mijn vrouw nu eens niet door de zee werd veroorzaakt maar door een nieuw mensje in wording, nu onze 18 jarige dochter. Het was een prachtige heldere nacht met maar weinig wind. In de aanloop naar de Raz de Seine onderbrak een Mayday, Mayday, Mayday de stilte in ons voortkabbelende bootje. Het was een Engelsman ongeveer 1 uur vooruit op ons. Zijn motor wilde niet starten en de harde meelopende stroom in de Raz de Seine reduceerde het beetje eveneens meelopende wind tot nul. Zijn boot was onbestuurbaar en kon geen andere kant op dan waar de stroom haar naar toe voerde. Het laatste dat wij hoorden was dat de bemanning van boord moest omdat de boot op de rotsen ging lopen.

Je bent er vlak bij maar kunt niets uitrichten. Het Franse kustwachtvaartuig dat ons die voorgaande middag nog had geënterd op zoek naar drugs, wapens en geld (volgens hun eigen zeggen dan en zo’n robuust klassiek Hollands zeiljacht met bruine zeilen is natuurlijk bij voorbaat al verdacht, zeker als die ook nog eens niet reageert op een marifoon oproep, oeps - was eveneens nog in de buurt en ook de reddingdienst was al uitgerukt. Een uurtje later voeren wij met een gelukkig wel werkende motor midden door het actie gebied met zoekschepen, reddingboot, zoeklampen en een helikopter.

Ik weet niet hoe dat is afgelopen. We hadden weinig in te brengen te midden van dit tumult en de loeiende stroom en voor we het wisten lag het alweer achter ons. Het was een sinister moment waar mijn vrouw nu nog steeds de bibbers van krijgt als ze daaraan terug denkt.

Daar moet ik dus even aan denken terwijl ik in de verte die helikopter zie rond cirkelen. De realiteit is dat onze liefhebberij ook risico’s met zich mee brengt. Op zo’n moment als deze wordt je je dat wel weer bewust. Helaas is het voor deze vermiste zeiler niet goed afgelopen.

Tot voorbij Lowestoft is het heerlijk zeilen en heeft Noreen goed de gang erin. Rond 21.00 uur zou ook Sunday vanuit Lowestoft richting Noord vertrekken. Dat klopt ongeveer wel met onze passagetijd aldaar, even goed opletten dus. En warempel, de AIS verraad Sunday die stuurboord voor moet liggen. Een zwak wit toplichtje verraad inderdaad zijn positie.

Deze solozeiler die na een heftige oversteek en een biertje in Lowestoft nu weer onderweg is naar het Noorden, dwingt respect af. Ik houd hem nog een tijdje in het vizier en wijs Roos op het lichtpuntje. Zij neemt de wacht over en ik ga voor een paar uurtjes pitten. Als ik terug kom op wacht is hij weg, ook geen AIS meer. Goede reis verder man!

5e dag.

Aanvankelijk was ons doel Whitby, maar onze aankomst daar valt samen met laagwater. Whitby Upper Harbour ligt achter een brug en die draait enkele uren voor en na HW. Wachten heeft de schipper geen zin dus wordt het volgende doel Blyth, waar we in de nacht zouden kunnen aankomen.

Een van de leuke dingen van zeilen op zee is de vrijheid daarvan en je beslissingen en doelen laten afhangen van weer en wind, zin en humeur. Uiteindelijk willen we naar de Farne Islands en realiseren ons dat Blyth niet veel brengt en dat we eigenlijk net zo goed kunnen door gaan. Liever zelfs.

Om 2.00 uur is het mijn beurt weer. Roos is wat gespannen en tuurt in een wereld die net voorbij de boeg van Noreen schijnt op te houden. Of waar eigenlijk. We zitten in een dichte mist en bij gebrek aan referenties is het moeilijk inschatten hoever het zicht nu werkelijk is. Maar we zijn goed voorzien van uitstekende elektronische ogen die niets missen. Op de radar is niets te zien. Een alarm zone staat ingesteld en van mijn vorige boot met een zelfde radar weet ik dat elk object dat mogelijk in de weg ligt of vaart door de radar bij deze rustige omstandigheden verraden wordt. De AIS laat wat scheepvaart op zowel meeliggende als tegenliggende koers zien, maar allen in een gebied tussen 5 en 10 mijl oostelijk van onze koerslijn. Ik denk aan Sunday die daar ergens moet zijn en verplaats mij op zijn kleine bootje. Hmmm.

Met zachte aandrang beweeg ik Roos om te gaan slapen.

Enige tijd na zonsopgang wordt het zicht weer rap beter en mag ik mijn kooi weer opzoeken.

6e dag.

Weer gaat de kettingzaag door het schip. Dit keer wordt ik wakker in The Kettle, de enige echt beschutte ankerplek op Inner Farne.







Met mijn nog slaperige kop is het eerste wat ik zie een puur Engels tafereeltje op het blauwe buurbootje en een zeehondje dat mij nieuwsgierig ligt aan te staren. Ik hoor een veelheid aan vogelgeluiden vanaf het eiland en voel een heftige pijn aan mijn mond.

Sh*t.


………. Wordt vervolgd ……..

Mooi verhaal hoor Henny. Met cliffhanger.

Jij moet maar vaker gaan (mee)varen dan kun je zulke leuke stukjes blijven produceren. Beste natuurlijk als je, je eigen bootje afmaakt....

(Dat blauwe bootje zijn we later nog tegengekomen in Eyemouth.
Was een prachtig bootje uit 1937. Had geen zelflozende kuip en woog 6 ton! Geen zeerailing en een bakdekker, dus geen gangboorden Liep net voor ons de haven aan ,de wind raakte af en toe de 30 knopen. (Dat was overigens onze enigste dag dat we fatsoenlijk gezeild hebben))

Hier de track's van Lelystad naar de Orwell. De betekenis van de kleur van de track laat zich gemakkelijk raden.

En voor het 2e deel van de Orwell naar Farne Islands

Prachtige verhalen mensen! Jammer dat ik een pensioengat heb, anders...

Verhalen om van te smullen, Noballst!

Noballs ??