Charlotte's belevenissen

Gaan! 

Oudjaarsavond bij vrienden thuis. Ik pluk een krent uit de bepoederde oliebol en denk aan wat een slechte film het is geweest afgelopen weken. En alsof vooruit denken nog niet mocht, heb ik het toch gedaan vanmiddag. Ik heb de opzegbrief door de klapperende flapjes van de PostNL bus geduwd.

Ik kijk een vriend aan die ik sinds studietijd ken. ‘Heb mijn baan opgezegd’.

‘Wat gaat de tijd hard!’ zegt hij.

‘Ja, moet drie maanden van tevoren.’

Vanachter zijn bril kijkt hij me voorzichtig onderzoekend aan ‘Moet ik je nou eigenlijk feliciteren?’

‘Dat weet ik zelf ook niet. Dubbel. Maar als ik vooruit kijk, is het bevrijdend, een voorrecht en weer een mijlpaal.’ Vertel ik met bescheiden lach.

‘Nou, dan zeg ik het gewoon. Van harte Charlotte! Ik vind het bewonderenswaardig. Zoveel mensen denken het, jullie doen het.’

Mensen die in je geloven, die willen dat je gaat ondanks gemis, verlies. Waarbij wederzijdse en onvoorwaardelijke steun en gunfactor geldt, daarvan weet ik nu, dat is zo verrekte waardevol.

Leef, Charlotte, leef!

Amper drie weken geleden belde mijn lieve vriendin om te vertellen dat ze niet lang meer te leven heeft. Verschrikkelijk en onwerkelijk. Diezelfde dag werd mijn schoonvader opgenomen op de IC, vechtend tegen corona. Wat een ellendig virus is dat. Bezig zijn met onze wereldreis en überhaupt vertrekken kwam niet meer in me op. Ik wilde maar één ding. Hier zijn. Er zijn.

Uitgerekend zij zei het. ‘Je gaat op wereldreis. Niet wachten. Leef Charlotte, leef!’ Ze priemde met haar vermoeide vinger mijn kant op. Wat had ik het moeilijk dat gesprek. Woorden lukten niet, ik knikte, glimlachte wat. Hoe kon ik nou gaan als zij me nodig had. Ik haar niet kwijt wilde.

Ze holde achteruit, koos een behandeling met een statistische kans van 30% op verbetering. Als ras optimist was ze overtuigd dat ze ditmaal niet het kortste lontje had in de strijd tegen die rotkanker. Ze wist het zeker, tijd zou ze krijgen. Nog geen dag later lag ze alweer op de eerste hulp. Ze was ziek, had pijn. Vroeg of we kwamen. Zo snel als kon reden we naar haar toe. Ik was er. Haar koude vingers die eerder altijd mijn nek opwarmden, knepen zachtjes in mijn hand. Ik gaf er een kus op. Zei dat ik er was, dat het goed was zo. Maar dat was het helemaal niet, ik kon niet bevatten hoe snel het ging. Ze mocht weer naar huis, daar waar ze het allerliefste was.

Er was precies genoeg tijd om afscheid te nemen, niet meer te lijden en rust te vinden. 27 jaar liefdevolle vriendschap draag ik voor altijd bij me. Wat mis ik haar nu al! Maar ik zal gaan. Daarheen waar ze zelf ook zo van hield, de zee.

Charlotte & Yvonne aan zee

Enthousiasme durft weer te groeien

… vijf, vier, drie, twee, één… Gelukkig nieuwjaar! Champagne vloeit. Paul neemt me beet, geeft me een zoen. ‘Op een mooi avontuur samen schat’. Ik kus en knuffel met iedereen. Niet omdat het kan in deze tijd, maar omdat het moet, wil ik mens kunnen blijven.

De teller tikt door. Pauls vader werkt aan herstel. Elke dag gaat het een beetje beter. Paul en ik pakken Quelinda ’s kluslijst en de reisvoorbereiding weer op. Enthousiasme durft weer te groeien. En in mijn achterhoofd schuilt een nog groter besef van afstand tot thuis wanneer we straks op reis zijn.

Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In het voorjaar van 2022 vertrekt Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda voor een wereldreis.