Welkom  

   

Mijn Menu  

   

What's Up  

Geen evenementen
   

Wedstrijd  

Geen evenementen
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   

 

 

Charlotte's belevenissen

 

 

 


 

Oversteken

 

Als we de wereld rondgaan, dan moeten we de oceaan oversteken.’ Ik hoor het mezelf nog zeggen. Het leek me onmogelijkHoe ver zou het zijn?’ 

Paul had het al uitgezocht. Drie  weken vanaf de Canarische eilandenEventueel met een tussenstop in Kaapverdië. Alles bij elkaar zo’n 2500 mijl.’ Ikzelf had geen benul

Nog steeds kan ik me, buiten wat ik gelezen heb van voorgangers en onze voorbereiding, moeilijk voorstellen hoe de oversteek zal zijn. Toch ben ik er door de steeds langere passagenaar toe gegroeidTwaalf dagen zegt de voorspelling. Ik ben heel benieuwd. Maar eerlijk is eerlijk, op mijn bucketlist staat deze Atlantische oversteek naar Zuid-Amerika nietIzie het vooral als een noodzakelijk iets. Een kans om ergens te komenIn dit geval Suriname, het aan mezelf beloofde land.

 

4E633D25 6157 4902 87CD F3E64BEFFE49

 

De windstilte is voorbij en daardoor staat er amper deining. Heerlijk is het. Ruim tien Nederlandse en Belgische zeilboten zijn vanochtend samen met ons vertrokken. Quelinda vloeit moeiteloos langs het meest westelijke Kaapverdische eiland Santo Antão. Ze showt vol tuig en laat ons rustig inslingeren. Speelse dolfijnen genieten van haar stroming en zwemmen mee. Dit moet Champagne zeilen zijn! Alleen blijft de alcohol dicht en dat is geen slecht idee na het rijkelijk vloeien in de floating bar van de Marina in Mindelo

De eerste dagen wisselt Quelinda’s garderobe meer dan die van onsDe Noordoostpassaat varieert tussen windkracht 2 en 6Het gros van de tocht heerst 3 á 4. De zoektocht naar optimale zeilvoering, passend bij de windsterkte en waarbij het met windgolven en deining comfortabel blijft, houdt ons de hele tocht bezigMeer dan we vooraf dachten. Zeilen wisselen, rif erin en weer eruit, bomen zettengijpen voor de wind en overstag gaan. We raken steeds beter op elkaar ingespeeld en ontdekken dat we een genua missen wanneer het te gortig wordt voor de gennaker. 

 

Ik huil tot niet zeezout maar tranen mijn wangen prikken

Dag vier. Marifooncontact met de andere zeilers zijn we kwijtWe zien alleen onszelf nog op de AIS maar weten via Iridium satellietcommunicatie, dat we niet ver bij elkaar uit de buurt zijn. Een fijn idee. Het is stil aan boord. Vandaag hadden we in Nederland dichtbij vrienden willen zijnHet is precies een jaar geleden dat ze overleed.Ik zie haar gebiedende vinger weer glashelder voor me‘Je gaat Charlotte, niet wachten nu.’ Zei ze. Sinds ze ziek was, genoot ze nog meer van het leven dan ze al deed. Iets wat ze ook ons heeft meegegeven deze reisEr gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Op deze oneindige zee komt het verlies van een dierbare vriendin hard en ongefilterd binnen. Ik huil tot niet zeezout maar tranen mijn wangen prikken. 

 

B181598B 7F06 430D 8FF1 2883DBE1A33E

 

 

Kwetsbaar zijn

We zijn in het hoofdprogramma van een wasmachine met verhoogd toerental beland. Het is de vijfde nacht en ik ben helemaal op. Quelinda slingertkraakt en het zilte spuit langs haar romp. Comfort ligt overboordIk haat de valsheid waarmee golven onverwachts inzetten. Slapen  lukt niet in het bloedhete vooronder waar alle luiken veiligheidshalve dicht blijven. Mijn relativeringsvermogen bereikt een dieptepunt. Iword bang en moet naar buiten. Daar waar Paul isHij stelt me gerust, houdt me vast. Ik kruip weer teruen prop schuimpjes in mijn oren. Slapen moet. Wat een ellende. We zijn nog niet eens op de helft. 

‘s Ochtends stopt zomaar ineens de satellietcommunicatieIridium Go wordt onbereikbaar. De IPhone besluit een update uit te voeren waarvoor internet nodig is. Precies wat we niet hebben midden op de oceaan. Muziek, boeken, documenten, alles wordt ontoegankelijk. Er is geen contact met omliggende schepen, Kustwacht of Radio Medische Dienst meer mogelijk

Gelukkig staat er ook een versie op de tablet maar die blijft eerst uren laden zonder te functioneren. Lang weten we niet zeker of alle informatie doorkomt bij het thuisfront. 

Mama en goede vriend Bas zijn onze back-up in geval van nood. Het idee dat ze zich onnodig zorgen makenis haast ondraaglijk. Dan is er eindelijk weer communicatie mogelijk. Het luktmailtjes en een test SMS met onze positie te versturen maar er komt geen respons. Ik blijf er onrustig door en besluit de 150 kostbare belminuten aan te boren om mama te bellen, alleen maar om te vertellen dat alles goed is. 

De telefoon gaat over. Eerder heeft ze het vreemde Iridium nummer op ons aanraden herkenbaar in haar telefoon gezet‘Hoi, met Corinne.’ Haar stem klinkt opgewekt, helder. De verbinding is goed!

‘Hoi mam, met mij! Het gaat goed hier.’ Opgetogen herhaal ik hetzelfde zinnetje wel drie keer zo blij als ik ben dat ze opneemt.

Mama kan ons nog steeds volgen en heeft de mailtjes ontvangen. Ze had het alleen te druk gehad om te reageren. Sjonge, dat kan natuurlijk ook gewoon Charlotte, denk ik bij mezelf. Daar heb je het weer. Betrekkelijkheid erkennen valt niet mee. 

Ze wist alleen niet goed wat ze met het SMS-je met coördinaten aan moest en dus had ze Bas gebeld, die voor de zekerheid contact met de Kustwacht had opgenomen. Na uitwisseling van gegevens werden beiden enkele minuten later teruggebeld. Geduldige uitleg en geruststelling volgde. Quelinda liet een steady en varende koerslijn zien en er was geen reden tot zorg. Voor mama en Bas, allebei niet afkomstig uit de zeilerswereld, een fijne ervaring. Het zijn niet alleen wij die de reis maken, ook voor thuis is de impact groot. 

De rest van het gesprek houd ik kort om de noodminuten zoveel mogelijk te sparen. 

Ik bel als we er zijn mamTot gauw!

‘Dag lieverd, doe voorzichtig en zorg goed voor elkaar he?’

 

A8B375FD 0EBF 4EA9 B72C C1928572884E

 

Opgelucht, geëmotioneerd hang ik op. Omgaan met een zekere kwetsbaarheid. Noem het angst, een onrustWat nou als er iets gebeurt? Het is een gevoel wat er zomaar ineens kan zijn en waar we allebei last van hadden. Halverwege de tocht met 1000 mijl achter ons, en de wetenschap niet terug te kunnen, was dit het sterksteBij het vorderen van de mijlen nam het af. Weg is het nooit geweest.   

De dagen vervloeien. Het worden momenten van wacht draaien, slapen, oceaanstaren, lezen en etenDe wacht waarin de zon opkomt en het nog koel aanvoelt, is mijn favoriet. Ik zoek naar comfort met een graadje meer of minder op de koerslijn en laat Paul liefst zo lang mogelijk slapen. De zee verandert veel sneller dan ik tevoren dacht. De ene keer oogt ze vredig glooiend en dan weer toont ze haar onstuimig bruisende koppenOversteken voelt dan ook als voortdurend ‘aan’ staanAlert zijn op het water, het weerQuelinda en elkaar

Elke middag borrelen weHet is het moment dat we berichtjes en posities van andere zeilboten en thuis aan elkaar voorlezen en een spelletje doen. Het is de tijd van evaluatie en mijlpalen vierenMet Paul McCartney’s geliefde banoffee pievieren we dat we over de helft zijn. Het geeft een enorme boost.

 

CAB5B0B2 5D41 4E13 AA20 1E4124AEAA58

 

Op de oceaan krijgen begrippen uit mijn kindertijd gestalte.

StarenIk schreef het zonet. Als klein meisje deed ik het al. Op straat of op het strand met mijn hoofd omlaag. Op zoek naar dat ene verloren muntje of die grote schelp. Op de oceaan kan ik het ook. Urenlang turen zonder me te vervelen. En dan valt zomaar iets op. Een klein paarskleurig zeiltje wat eerder lijkt op een met luchtgevulddrijvend plastic zakje, komt voorbij. Het kan onderduiken bij gevaar, koers wijzigen en verraadt tientallen meters onzichtbare vernietigende tentakelsHetPortugees oorlogsschip intrigeert meHet is misschien gek, maar op de oceaan krijgen begrippen uit mijn kindertijd gestalteHet is geen platte tekst uit een boek meer. De wonderen der natuur krijgen een groterebetekenis dan toen mijn aardrijkskunde leraar erover prevelde. Hier is het echt. Basaal. Zoals de zon die opkomt in het oosten en ondergaat in het westen. Hoe het kan dat de volle maan zoveel licht verspreidt dat ik erbij kan lezen en na dagen alleen haar schaduw toont. Een sikkeltje wordt, scherper dan ik ooit gezien hebIneens, op mijn 45ste begrijp ik het. Het is niet de afwezigheid van strooilicht of juist de aanwezigheid van ontelbare fonkelende sterren waardoor dat komt. Het is het ontbreken van vluchtig gedachtegoed. Geen social media. Geen drukke baan en sociaal leven wat aan me trekt. Een rust die me overkomt en waar ik in opga. En dat is een heerlijk gevoel. Dit in tegenstelling tot Paul. Die raakt snel uitgekeken op het water en gaat al gauw op zoek naar vermaak. Een boek, muziek, een lijntje om te splitsen. 

 

 

1B628FC5 5EDB 4406 A706 ED3FB46C545F

 

 

Euforie en aftellen

De Surinamerivier komt dichterbij. Nog een paar dagen voordat Quelinda’s rechte koerslijn een zuidelijke knik maakt om tegenstroom te omzeilenMet vier zeilboten zijn we, zonder vooropgezet plan, dicht bij elkaar gekomen en hebben weer radiocontact. Het gevoel van euforie groeit en aftellen begint. Nog 277 mijl te gaan. De diepblauwe oceaankleur verandert geleidelijk naar turquoise en wordt bruiner door het rivierzand al mijlen voordat we er zijn. Alsof we langzaam aan land mogen wennen.

Het is donker geworden. Zojuist zijn we de laatste verlichte ton van de riviermonding voorbij gevarenIk omklem het voorstag en schijn met mijn zaklamp heen en weer over het bruine water van ankerplaats BraamspuntHet ruikt hier heerlijk zoetig, naar potgrond. Het land houdt de wind tegen en het voortdurende ruisen in mijn oren stopt. Er komt stilteSlechts twee kleine lichtjes waarvan we niet weten wat het zijn, prijken in de verteWe zijn er gewoon! We zijn in Suriname

 

6F9AD63A CE26 4495 A931 D89593468E89

 

Na ruim twaalf dagen en 2050 mijl, gaan de biertjes openQuelinda heeft zich kranig geweerd en hangt welverdiend en bewegingsloos achter haar ketting terwijl brakwater met twee knopen stroom langs haar romp gutst alsof we nog steeds varen. De anderen zullen spoedig volgen en morgen varen we met elkaar door naar Domburg. Uniek! En dat was deze vlotte reis ook. Met momenten van intens genieten en keren dat we onszelf afvroegen waarom we hier überhaupt aan begonnen zijn. De oversteek van de Atlantische oceaan is het meest avontuurlijke wat we ooit gedaan hebben. Maar of we hiervoor gemaakt zijn? 

 

78AA175E 2E28 4EA8 9A7A 3D056EEA91D9

 

aan het roer Charlotte 2

 

Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In de zomer van 2022 is Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda vertrokken voor een wereldreis.

 

 

Login om te antwoorden
   
   
   
   
© Zeilersforum.nl