Welkom  

   

Mijn Menu  

   

What's Up  

Geen evenementen
   

Wedstrijd  

Geen evenementen
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   
   

 

 

Charlotte's belevenissen

 

 

 


 

Vliegensvlug

 

Dat was het dan. El Hierro, het kleinste bewoonde en meest zuidwestelijk gelegen eiland van de Canarische groep. Het is voor ons het laatste stukje Europa. Met 780 mijl voor de boeg begint de langste tocht tot nu toe. Over vijf dagen zullen we Kaapverdië bereiken.   

De zeilen staan in vlinderstand en we koersen recht op São Vicente af. Langzaam kakt de wind in en loopt Quelinda’s snelheid terug. De deining is fors. Elke zeven seconden rollen drie meter hoge golven van achter, onder ons door naar voren en opzij. Het geweld waarmee de zeilen telkens dichtvallen en weer openklappen, bezorgen me rillingen. Alsof er elk moment iets gigantisch kapot kan gaan. We besluiten koers te ruimen, te zigzaggen en de rust keert terug wanneer de zeilen blijven bollen.

De tweede dag. Ik ben moe en katterig. Een lappenpop die moed verzamelt om lunch te maken. Want eten dat moet. Mijn linkerhand probeert een wegrollende tomaat tegen te houden terwijl in een split second mijn schouder en heup tegen de kombuiskastjes worden aangesmeten. ‘Au!’ De bal van mijn hand belandt op de rode vrucht. Het vel barst open en het vruchtvlees spuit eruit. Puf om het op te ruimen heb ik niet. De karig belegde boterhammen gaan mee naar buiten. Ik plof neer op de kuipbank en krab even later ingedroogde tomatenpitjes van mijn zon verbleekte shirt. Ik verlang zo naar dat omkeerpunt waar zeezeilers over roepen. ‘Na drie dagen gaat het beter. Dan kom je vanzelf in het oceaanritme.’ Het zou mijn onzekerheid over de Grande finale, de grote oversteek naar Suriname misschien iets kunnen wegnemen.  

 1 kajuit

 

 

Absolute beginnersfout!

 

De derde nacht. Sterren aan een maanloze hemel maken de gitzwarte zee gelukkig minder intens. Zojuist heb ik drie volle uren geslapen en voor het eerst zin in koffie. Een stevige bak yoghurt met granola smaakt zo, dat ik zelfs nu al aan avondeten denk. Als Paul lekker lang heeft kunnen knorren en Quelinda de middag in zeilt, gaat de vislijn uit. Zou het dan echt waar zijn wat die zeilers beweren?

Nog geen driekwartier later. Rrr… Tik, tik, tik. Rrr… De molen van de hengel ratelt. De lijn loopt uit. ‘Beet!’ Ik haak mezelf aan. Paul draait vliegensvlug de fok in en gooit Quelinda’s neus in de wind om vaart te minderen. ‘Houd je vast!’

Het lukt me de mahi-mahi binnen te halen. De zee is nog altijd even krachtig maar zowaar geen misselijkmakende attractie meer. Niet veel later schuif ik Paul de schoongemaakte filetjes goudmakreel toe en grijp een zak krieltjes uit het aan de zonnepanelen vastgebonden fruitnet. Dat wordt smullen straks met een salade erbij!

Wanneer ik de piepertjes terug wil leggen is de hangmat op het achterdek leeg. ‘Schat, ik geloof niet dat jij zojuist zes sinaasappelen en een paar appels hebt gegeten, wel?’

‘Nee. Hoezo?’

Het blijkt een absolute beginnersfout. Door het weghalen van vijf kilo aardappeltjes is het zwaartepunt van het nieuwe net, hoger komen te liggen. De vitaminebommetjes zijn bij de eerste de beste golf het water in gerold. Er is niets meer.

2 vis emmer

 

 

 

Wonderlijke diertjes

  

Dat er niet alleen iets van boord vliegt maar ook aan boord belandt, wordt helder op dag vier bij daglicht. Er ligt een levenloze vliegende vis in het gangboord. Schubben liggen overal verspreid. En dan neemt mijn fantasie over deze wonderlijke diertjes de vrije loop.

‘We waren aan het zwemmen en toen hadden we honger en zagen kreeftjes papa! Maar toen kwam die dikke tonijn eraan en moesten we maken dat we wegkwamen.’ Overstuur draait Wingman zijn kopje weg. ‘Het ging helemaal mis, ik...’

Vader vis zwemt voor en houdt zijn zoon weg van de stroming. ‘Rustig maar jongen. Wat is er.’

‘Het is Fly papa.’

‘Wat is er met Fly. Waar is ze?’

‘Fly probeerde te ontsnappen en nam de linker golf het water uit en toen… toen vloog ze op iets groots af. Iets wits uit de bovenwaterwereld wat er vandoor ging. Ik heb geprobeerd haar te zoeken pap heus. Ik…’

 

3 vliegende vis

 

Vliegende vissen voor het eerst in het echt aanschouwen, het is een miraculeus gezicht. Met de speciale platte oogjes kunnen ze ook boven water goed zien. De zilveren buik en grijze rug nemen het contrast met lucht en water weg waardoor ze vliegensvlug over het wateroppervlak zweven en voor roofvissen en vogels onopgemerkt kunnen blijven. Behalve voor de mens dan, die er zelfs actief op vist.

Ik pak het staartje tussen duim en wijsvinger en geef de vis terug aan de zee. Hoe groot is de kans nou toch dat dit gebeurt, denk ik bij mezelf. Is die kans net zo groot als dat mij iets zou overkomen in deze watermassa? Ik voel me weer nietig maar gesterkt als we na vier dagen en 17 uur nachtelijk Mindelo bereiken. Het is echt zo, wat die zeilers zeggen. Het ritme van de oceaan dat went. Ik voel me weer mens in een vaak imaginaire wereld.

 4 oceaan

 

 

aan het roer Charlotte 2

 

Charlotte's zeilwereld? Mooi! Niet altijd rozegeur en manenschijn.
Gewoon zoals het leven is. Elke maand deelt ze haar belevenissen
(zoals ze al deed in haar draadje en nu op de voorpagina)
In de zomer van 2022 is Charlotte samen met Paul en
SV Quelinda vertrokken voor een wereldreis.

 

 

Login om te antwoorden
   
   
   
   
© Zeilersforum.nl